|
Leven met een kind die een handicap
heeft,valt niet mee!
Het is geen rozegeur en zeker geen maneschijn maar ach ik bedoel dat niet
klagend,ik ben heel gelukkig met mijn zoon.
Maar er komt zoveel meer bij kijken,gevoel,instanties en mensen om je
heen,negatieve en positieve!
Als zo'n kind wordt geboren en je worstelt met je verdriet is er maar
weinig waar je op terug kan vallen.
Hier wordt wel zo gepocht met de goede zorginstellingen maar heb er eigenlijk
weinig van gemerkt.
Al met al is het toch erg eenzaam een leven met zo;n kind.
Mensen kunnen wreed zijn,vaak worstel je heel erg met je onmacht en gevoel
van werkelijkheid en dan nog zijn er mensen die alles zo goed kunnen vertalen
voor je........................niet dus!
Negatieve mensen kom je overal tegen,vaak hoor je ook in de familie heel
veel onbegrip.Ik heb dat gelukkig niet!
Maar vrienden die ineens geen vrienden blijken te zijn of uitgesproken
meningen over jou of je kind vormen tja......die zijn t ergst!
In het begin lijd je daar heel erg onder en gaanderweg leer je daar ook
wel mee om te gaan en leer je ook te selecteren ,al vind je dat nog best
wel vreselijk om te doen.
Maar om jezelf te beschermen zal je wel moeten
Maar jammer is het wel dat je in die situatie dat soort mensen tegenkomt.Ach
je went eraan
Al klink ik heel negatief,ik ben dat zeer zeker niet hoor,ik zie zoveel
positieve dingen om mij heen.
Mijn zoon bijvoorbeeld.Dat is toch zo'n heerlijk kind,zo vol met vechtlust
en zo vol met goede wil en dan toch altijd vrolijk ondanks dat hij het
best wel zwaar heeft.
Hij kan zo dankbaar zijn voor alles wat hij krijgt of kan of leert!Hij
heeft zelf ook heel veel te geven en doet dat ook.
De warmte en genegenheid die mijn zoon schenkt aan mij en anderen is gewoon
bizar.Dat dat kind dat nog kan na alles wat hij heeft meegemaakt is al
een wonder op zich
Maar om terug te komen op de instanties en met nadruk die over de voorzieningen
gaan.Wat een wereld zeg!
Vaak krijg ik t gevoel dat ik een crimineel bent en hun goud van hun nek
af wil stelen terwijl ik alleen maar iets vraag wat ik ECHT nodig heb!
Minister Borst zou t zelf eens moeten proberen!!!!
Tja,uitzonderingen daargelaten he en het ligt ook nog vaak aan waar je
woont,maar hier.........is het bar en boos!
Ach zo wordt je elke keer illusies armer he?
Tja ik maak mij allang niet meer druk over de arrogante artsen
die je ook best vaak tegenkomt.Ik doe net zo arrogant terug,ze bekijken
het maar.Ze moeten goed beseffen dat ze niet met nummers bezig zijn maar
met mensen ,mensen die er wel voor zorgen dat ZIJ werk hebben!!!Ik ervaar
niet alle artsen als arrogant
Ik ken er ook heel veel die wel goed zijn en open staan voor je.het is
natuurlijk niet zo raar dat artsen zich ook moeten afsluiten van alles
wat speelt,ze zien zoveel ellende...........!
Raar is het wel dat je aan de ene kant zoveel gevoel gaat tonen voor mensen
en aan de andere kant ook keihard wordt,maar dat brengt dit leven met
zich mee.
Ik kan genieten van hele kleine dingen,zo intens en waar andere zich druk
over maken verspil ik vaak niet eens energie aan!
Relaties en huwelijken hebben vaak ook zwaar te lijden onder dit leven,dat
is zo maar als je eruit komt maakt het je wel allemaal sterker.Zowel naar
elkaar als in alles wat speelt!
Combineren met andere kinderen die niets mankeren is ook heel moeilijk.
Vaak hebben ze toch te lijden onder de situatie hoe je ook je best doet.Nu
is mijn oudste zoon wel op een punt dat hij heel goed beseft dat ik echt
niets minder om hem geeft,gelukkig!
Maar het is vaak heel zwaar geweest ,zeker voor hem!
Al met al speelt er heel veel met leven met een kind zoals Ricardo en
vele anderen die gehandicapt zijn.
Ik heb veel om dankbaar voor te zijn al ben ik vaak verdrietig.
Ik zou niet zonder hem willen,mijn zonneschijn!
|
